Morgenrood

[p. 46]

XXXVIII Medelijden

'k Voel wêer de pijn van 't eerste medelijden,
Toen sloeg zijn moeder 't vriendje, fel mijn borst
Met pijn doorboren, dat me uit de oogen borst
Een tranenspringvloed - 'k Moest hem vreugd bereiden!
En 'k vloog tot hem, van schroom bevrijd en dorst
Met teedren kus mijn hart zijn leed te wijden.
En bleeke wang en blonde lokkenzijde
Zoet streelde ik - lavend leek 't zijn arme dorst.

- ‘Als géen mij noemt mag jij voortaan mij noemen:
Stefánia, mijn koninklijke naam!’
In 't wit gezichtje de oogen, blauw als bloemen,
Zie 'k wêer mij áanzien, 'k voel mijn troostberaam.

Geslagen knaap, uit welken nevel doemen
Wêer je oogen op? Hoe roept je stem me aan 't raam?