Morgenrood

[p. 39]

XXXI Dal van Josaphat

In golvend blauw en goud van vlas en koren
Lag diep bedolven 't Dal van Josaphat.
Ik peinsde: - ‘Hoe, ten Jongsten Dag, bevat
Die dalkom alle zielen, eens geboren?’
En 'k stond verwonderd en ik zweeg en bad
Dat ik door God mocht wezen uitverkoren.
Ik vreesde zeer dat ging mijn ziel verloren.
En 'k voelde alrêe: mijn ziel was héel mijn schat.

Nu, 't hart vol twijfel, wilde ik wederkeeren
In 't groen valleitje en weer gelooven leeren:
God zal geen Richter maar een Vader zijn.

God, die mij sloeg, wil mij genadig wezen,
Laat weer me uw kind zijn, wil mijn hart genezen
Van bittre vreeze en wrange twijfelpijn.