Morgenrood

[p. 19]

XI Herfsttafereel

In 't welkend groen van Doolbosch-bladerbogen
Zie 'k 't herfsttafreel weer van mijn klein tooneel.
Door sombergroen met vegen brons en geel
Hoe voelde ik droef en zoet mijn ziel bewogen
En zoele tranen rijzen tot mijn keel
En 't landschap neevlen voor mijn weenende oogen,
Of, onbewust, voorvoelde smarten wogen
In 't peinzend kind, tevreê met kalm gespeel.

Geen rood en goud als van Octoberbloemen,
Die vroolijk valsch de moedloosheid verbloemen
Van 't moede bosch, dat voelt den dood nabij;

Maar bruin en geel, die, stemmig, beter voegen
Bij 't zwartend groen, of álle boomen droegen
Hun stillen rouw voor Zomer en voor mij.