Eenzame bloemen

[p. 137]

LXVII.

't Is avond. De kinderen spelen in 't woud

En stoeien, met gloeiende wangen.

Daar blikkert de maan, als een appel van goud,

Aan 't schommelend loover gehangen.

Eén strekt er de hand naar de hemelsche vrucht.
- O kon ik dien appel maar krijgen!
't Vermetele droomertje blikt naar de lucht

En klimt op de krakende twijgen.

Hoe hooger hij klimt en hoe verder zijn doel,

Maar hooger is 't ruimer en lichter....

Daar stort hij opeens, van de kruin in een poel.

- O knaap, wat gelijkt gij den dichter!