Eenzame bloemen

[p. 131]

LXI.

In 't purperen Westen gloeit de zon,

De hemel is één blozen

En ginder, bij de rozenheg,

Daar speelt een kind met rozen.

Een lachje plooit haar frissche wang,

Haar lipjes zijn frambozen,

Zij heeft haar blonde lokkenpracht

Gesierd met wilde rozen.

Haar hoofdje is zelf een hagebloem,

Een rozewolk, haar kleedje;

En als zij over 't beekje bukt,

Dan ziet ze een rozefeetje.