Eenzame bloemen

[p. 117]

LIII.

Wat zingen de nachtegalen

In het bloeiend lenteloof!

Och! laat mij nu eenzaam dwalen!

Ik ben voor die zangen doof.

Ik zwerf langs de groene paadjes

Waar, zoel, liet windeken waait

En de sneeuw der bloesemblaadjes

Op zand en zode zaait.

Lief lachen de sterren, de blanken,

In 't ernstig avondblauw,

Zacht ruischen de groene ranken.

De lucht is zoo streelend, zoo lauw!

Bedwelmende geuren, seringen

En meidoorn! verlokkende zang!

't Is alles één bloeien, één zingen.

Wat maakt dan mijn harte zoo bang?

[p. 118]

 

Het is mij als moest ik vluchten,

 

Ver weg, ik weet niet waarheen.

 

Och! laat mij vlieden en zuchten

 

En weenen, ganscli alleen.

 

 

 

O lente! verlangen en vreezen!

 

O lente! gij weemoedsbron!

 

Ik wou dat geheel mijn wezen

 

In tranen versmelten kon.