Eenzame bloemen

[p. 109]

XLVII.

Zij lazen de verzen van Heine,
Des morgens, te zamen, in 't bosch,
Het blozende meisje en de jonkman.
En soms viel het boek op het mos.

De vogelen riepen: 't Is lente!
Twee harten gevoelden het wel,
Zij klopten zoo warm en zoo heftig,
Zij klopten zoo wonderlijk snel.

Zij spraken van eeuwige liefde
En droomden een zaligen droom.
- Wat zeggen zij? vroegen de bloemen,
En fluisterend suisde de boom:

- Ik hoor het zoo duizendenmalen,
Dat liedje van eeuwige trouw.
- En, vóór nog mijn bladeren vallen,
Heeft een van hun beiden berouw!