Eenzame bloemen

[p. 103]

XLIII.

'k Ben menigmaal, het oog vol tranendauw,
In sprakelooze aanbidding neergezonken,
Wanneer de maan verrees in 't avondblauw.

De sterren lokten mij, van waar zij blonken,
- Ver, eindloos ver - met onweerstaanbre macht,
Als millioenen bemelliefdevonken.

En 'k bad om vleuglen, in den stillen nacht:

- O dat ik eens de oneindigheid doorkliefde! -

Helaas! wanneer? ik heb zoo lang gewacht.

Verga de twijfel die mijn ziele griefde,

De hellegeest die met mijn lijden spot!

O Liefde! ik kan niet leven zonder liefde!

O God! ik kan niet leven zonder god!