Eenzame bloemen

[p. 95]

XXXVII.

De kleine zat in haar bedje
Te weenen, gansch alleen.
Een enkele ster, nieuwsgierig,
Keek door de ruiten heen.

De moeder was op het kerkhof,
De vader, in de kroeg,
Tot 's morgens, wen hij t'huis kwam
En zijn eigen dochtertje sloeg.

En nu, terwijl de vader
Bij glas en kaarten zat,
Lag 't arme kind te snikken
En schreide haar peluw nat.
Zij wrong de teere handjes,
Kromp rillend ineen en riep
De lieve doode moeder
Die in haar groeve sliep.

[p. 96]

 

Dan wachtte zij even en hoopte...

 

Geen enkel stemgeluid!

 

De moeder weende zoo bitter:

 

Zij kon haar graf niet uit.