Eenzame bloemen

[p. 92]

XXXV.

De jonge vrouw zit eenzaam
Terwijl zij, moedig, een traan bedwingt,
Te peinzen over den trouwring
Die aan haar vinger blinkt.

Zij kan hem niet verschuiven,
Hij wordt zoo eng, hij knelt zoo zeer!
Hij schijnt aan haar vinger geklonken,
Een keten, geen sieraad meer.

Zij moet de pijn verduren
En, rein en fier, tot aan het graf,
Den knellenden trouwring dragen.
Hij kan van haar vinger niet af.