Eenzame bloemen

[p. 88]

XXXIII.

Wieglend op den ranken stengel,
Wendt, de bloem haar aangezicht,
Als een bruidje naar den bruigom,
Naar het gouden zonnelicht.

Waren al haar blaadjes vleugels,
O ik wed, zoo vlug zij kon
Zou de bloem haar stengel breken
Om te vliegen naar de zon.

Groote blanke tranen weent zij
Heel de bange lange nacht,
Maar haar lijden is vergeten
Als de zon baar tegenlacht.

Vroolijk heft zij 't blonde kopje,
Vol vertrouwen, naar omhoog.
Elken morgen kust de zonne
Weer de tranen uit haar oog.

[p. 89]

 

Moet de bloem in 't najaar sterven,

 

'k Lees dan nog op ieder blad:

 

- 'k Heb het leven recht begrepen:

 

'k Heb de zonne lief gehad!