Eenzame bloemen

[p. 86]

XXXII.

Vóór het groen fluweelen grasperk
Staat een kind van zeven jaar.
Frissche wangen, rozekleurig,
Vuurrood jurkje en goudblond haar.

Luid, met lieve namen, roept ze
Al haar duiven bij elkaâr,
Steekt haar handje in 't grijze linnen
Op geheven boezelaar,

Strooit de korrels vol en voedzaam
Op het geele kiezelzand.
Blanke en bonte duiven pikken,
Eén zelf uit haar kleine hand.

Eén doorklieft met snelle vleugels
Blank als sneeuw, de blauwe lucht,
Strijkt dan op haar schouder neder,
Vroolijk, voor geen straf beducht,

[p. 87]

 

Laat zijn donzen halsje streelen,

 

Eet de korrels uit haar mond,

 

Trippelt met zijn rozevoetjes

 

Tusschen 't welig lokkenblond.

 

 

 

Schilderachtig is het groepje.

 

O zoo ik het malen kon,

 

Rijk aan verven, goud beschenen

 

Door de lentemorgenzon!