Eenzame bloemen

[p. 66]

XVII.

't Kind, de handjes saamgevouwen,

Knielt aan moeders schoot,

De oogjes stralend van vertrouwen,

Beide knietjes bloot.

't Jongske en moeder bidden samen,

Vurig, en toch zacht.

Beider lippen fluistren: - Amen!

't Zij zoo! Goeden nacht!

Want de zon is aan het dalen.

Gansch een purpervloed

Hult de groep in gouden stralen,

Vol robijnengloed.

O mocht ik het oog naar boven

Zoo vertrouwend slaan,

Knielen, hopen en gelooven,

Biddend slapen gaan!