Eenzame bloemen

[p. 67]

XVIII.

Eens heeft de blonde Poezie

- Het was een plechtig uur -

Mijn kinderziel, mijn dichterziel

Gedoopt met heilig vuur.

Ik boog het hoofd; een vreemde pijn

Doortrilde mijn gemoed.

Ik voelde op eens mijn bleeke wang

Geverfd met rozegloed.

Toen was mijn hart vol melodie,

Al werd het mij soms bang.

Nu was 't een vroolijk lentelied,

Dan weêr een droeve zang.

Ik zong, en 't was mijn hemeltroost!

Waar is die gave thans?

Gevloden is mijn nachtegaal,

Ontbladerd is mijn krans.

[p. 68]

 

Heeft nooit een geest de Poëzie

 

Weer uit haar slaap gekust?

 

Is in mijn boezem 't heilig vuur

 

Voor eeuwig uitgebluscht?