Eenzame bloemen

[p. 62]

XV.

Hoe welig en bevallig slingert

Om 't huisje, door de zon bestraald,

Zijn rankenpracht de wilde wingerd

Met najaarspurper rijk bemaald!

Hoe plechtig ruischen de eikenboomen!

Hoe langzaam vallen in de laan

De bladeren, in April gekomen,

Om in October heen te gaan!

Hoe droevig klopt mijn eenzaam herte!

Hoe, strevend naar het blauwe zwerk,

Verheft zich ernstig, in de verte,

De grijze toren van de kerk!

Mijn droomen zijn gelijk die toren:

Zij streven naar den hemelboog,

Maar, ach! ik heb mijn God verloren,

Al staar ik daaglijks naar omhoog.

[p. 63]

 

Mijn droomen zijn gelijk die bladen,

 

Zij zijn niet frisch meer als weleerm,

 

Zij weenen stil, met dauw beladen;

 

De najaarsadem wierp ze neer.