Eenzame bloemen

[p. 48]

VII.

Zij wrong de bleeke handen
In sprakelooze wanhoop
En staarde naar de wolken
In 't grijze hemelruim.

De wolken vlogen pijlsnel,
Al wilder en al wilder,
Gedreven door den stormwind,
Naar verre landen heen.

De bleeke vrouw bleef staren;
Zij had geen zucht, geen tranen.
Haar ravenzwarte lokken
Omsluierden haar het oog.

Had zij haar kind zien sterven?
Of was haar de geliefde
Zoo wreed, zoo vroeg ontnomen
In vollen levensbloei?

[p. 49]

 

Had zich een graf geopend

 

En was daarin haar vreugde,

 

Haar heil, haar al, haar leven

 

Voor eeuwig neêrgedaald?

 

 

 

Er was een diepe groeve

 

Haar in de ziel gedolven.

 

Daar rustte nu haar liefde

 

Tot aan den jongsten dag.

 

 

 

Haar jeugd, haar hoop, haar droomen,

 

Haar tranen en haar glimlach,

 

't Verleden en de toekomst,

 

't Was alles dood in haar.

 

 

 

De wind loeide in de toppen

 

Der hooge fiere boomen

 

En scheurde van de takken

 

Het najaarsloover af.

 

 

 

De bladeren vielen neder

 

Op 't hoofd der bleeke vrouwe

 

En vlochten om haar lokken

 

Een geelen doodenkrans.