Eenzame bloemen

[p. 34]

XXVI.

Bloedrood, doorblonk der outerkaarsen vlam
Den schemerschijn, waar wierookwolken dreven,
En door de rijkbemaalde glazen kwam
Een regenboog van mystisch licht rne omzweven.

Ik voelde mijn gevouwen handen klam
En mijn gebogen kniëen zachtkens beven.
't Was of me een engel in zijne armen nam
En opwaarts voerde naar een eeuwig leven.

O zielbetoovrend was die kleurengloed!
Niet langer zocht ik, in den geurenvloed
Verzonken, woorden om mijn God te loven.

'k Was één gebed. - Daar rees voor mijn gezicht
't Apostelbeeld, gehuld in zilverlicht,
Wiens manuren vinger plechtig wees naar boven.