Eenzame bloemen

[p. 35]

XXVII.

De zomerzonne kust de halmenzee
Wier gele golven naar elkander nijgen,
De wolk verhoort de stille bloemenbêe
En laat haar zoele druppels lavend zijgen.

De boomen klagen zacht van liefdewee
Wanneer de wind ze omhelst, met brandend hijgen;
En met den nachtegaal zingt de echo mee,
Totdat zijn lied versmelt in zalig zwijgen.

Den vlinder biedt de reine roode roos
Haar honig vollen boezem. Wees niet minder
En leer beminnen, als de roos den vlinder!

Doch weet, wat vleugels heeft, is trouweloos:
En wolk èn wind èn zang der nachtegalen
En, 't meest van al, der liefde zonnestralen!