Eenzame bloemen

[p. 32]

XXIV.

De bestrooit den blauwen vijverpias
Met gansch een vloed topazen en robijnen.
De zoele wind, alvorens weg te kwijnen,
Beweegt de bloemen van liet oevergras.

Een zachte golving van gebroken lijnen
Zweeft in den vijver, trouw als spiegelglas,
Waar muggen zwermen tusschen 't struikgewas
En gouden wolkjes komen en verdwijnen.

De roode stralen vloeien, drop bij drop,
Langs grijze wilg en bruinen beukentop,
Op 't siddrend loof der popels en der elzen.

Traag zinkt de zon in 't purper wolkengraf,
Alsof baar avondkus de wijding gaf
Aan aarde en hemel, die elkaar omhelzen.