Eenzame bloemen

[p. 27]

XIX.

En langzaam, uit de blauwe diepte, wellen
En langzaam, uit blauwe diepte, wellen
De tintelende sterren op en dringen
Te voorschijn. - Vlieden wij onze enge cellen!
Naar 't wijde woud, waar nachtegalen zingen!

O zouden englen thans naar de aarde hellen
En dit hunne oogen zijn? Gij hemellingen,
Verscheurt de banden die mijn hart omknellen,
Verleent mijn ziele duive- of dichterzwingen!

In 't siddrend loof, waardoor de sterren pralen,
Verkwijnt de liefdezang der nachtegalen.
Op eens doordringt een goddelijke rust mij.

Ik laat een zucht mijn boezem vrij ontglippen
En zachtjes streelt de wind mijn haar en kust mij
Onuitgesproken woorden van de lippen.