Eenzame bloemen

[p. 26]

XVIII.

Een straal van hoop viel in mijn lijdensnacht.
Ik beefde en zie! daar blonk me een hemel tegen.
Op mijn gebogen voorhoofd daalde uw zegen,
Uw dichterzegen. - En ik weende zacht.

Mijn tranen vloeiden als een milde regen.
Ik had zoo lang dit plechtig uur verwacht.
Mij trok naar u een onweerstaanbre macht,
Mijn hart ging open en mijn smarten zwegen.

Het was een droom. - 'k Heb nimmer nog uw hand
Mij op de lokken zeegnend voelen rusten,
Zoo zacht alsof mij engellippen kusten.

De zoete zwerver uit mijn droomenland
Is heengevlogen - zoo doen alle droomen! -
En heel mijn droefheid is weerom gekomen.