Eenzame bloemen

[p. 23]

XV.

Mijn warme handen op rnijii borst gevouwen,
Als, op een graf, een beeld zijn kille handen,
Mijn ziel vol droomen, die den slaap verbanden,
Heb ik gewaakt tot aan het morgenblauwen.

Ik wist niet of ik juichen moest of rouwen.
Ik voelde een vuurzee in mijn hersens branden
En 'k zocht u weer in onbekende landen,
Verloren paradijs van mijn vertrouwen!

Lang was de nacht! 'k Doorleefde gansch een leven
In luttel uren, zoete, bange stonden,
Als jaren eindloos, vluchtig als seconden.

En door een engel werd ik opgeheven
En 'k voelde - zal 't mij vloek of zegen brengen? -
Een heil'ge Pinkstervlam mijn voorhoofd zengen