Bleeke luchten

[p. 217]

Moederverzen.

[p. 219]

I. Beiding.

O tijd van wijding en van beiding,
Van bevend leven in mijn schoot,
Van voorbereiding en verblijding
En wachten op het morgenrood!

Ik kon van schroom niet ademhalen,
Toen Gods genade mij geviel.
Hoe zal ik God mijn dank betalen
Voor 't geven mijner tweede ziel?

[p. 220]

 

Ik werd mijzelve een wondre extase.

 

Ik draag zoo vroom mijn liefdeschat,

 

Gelijk een priester draagt de vaze,

 

Die, ongezien, zijn God bevat.

 

 

 

Doch weldra scheurt de wreede scheiding

 

Mijn kind geweldig uit mijn schoot.

 

Dan schreien we om die Gode-leiding,

 

Die eeuwig éen-zijn ons verbood.

 

 

 

O droef wel zal mijn kindje klagen

 

Dat ál te koud de wereld is.

 

Zoolang ik kan dan zal ik dragen

 

Mijn kind door levens wildernis.

 

 

 

Doch kán ik u niet langer dragen,

 

Mijn kindje klein, ten leste groot,

 

O moge ik nooit u hooren klagen:

 

- ‘Neem, moeder, weer mij in uw schoot!’