Bleeke luchten

[p. 125]

LXI. Wintergracht.

Zwart, dreigend-zwart verrijzen de ijzren boomen
Uit gracht-plaveisel, olie-glad vernist.
Karmijnen seinen in den grijzen mist,
Als drakenoogen, doen mijn treden schromen.

De menschen gaan, een donkre schimmenrist,
Elk naar zijn eigen noodlot. - Vreemd, in doomen
Van aureole-paars, komt hoonend loomen
De wreede maan, een drijvende amethyst.

[p. 126]

 

De zwarte boomen van mijn starre smarten,

 

De roode seinen van mijn rampen zijn 't.

 

Verleden-schimmen dwalen door mijns harten

 

Geheime wegen, waar de schemer kwijnt.

 

In 't maangelaat zie 'k mij het noodlot tarten,

 

Dat met zijn lach mijn bange ziel doorpijnt.