Bleeke luchten

[p. 62]

XXXI. Meie-wei.

Een groepje koeien glanzeglad kastanjebruin,
In 't slankgehalmde gras van koel-fluweelen wei,
Vol geel satijn van boterbloemen - milde Mei

Die maakte er spelend van een stille' idylletuin.

Het gras, zoo zacht en toch smaragden-lanzig, lei
Vol dauwjuweele', een knoestige appelboom droeg schuin
Zijn alpensneeuwen blank-beroosden bloemenkruin

En gouën-regen bloeide en ál was kalm en blij.

[p. 63]

 

- ‘Hier wil ik weiden wel,’ zei 't arme lam, mijn ziel,

 

‘Hier voel ik bang verlang tot vrede rein gestild,

 

Hier peinze ik veilig over àl wat mij geviel.’

 

 

 

Maar fel-geweldig, eve' als 't leven, sleurde wild

 

De sneltrein, donkre draak, met duizelwreed gewiel

 

Mij ver van weieweelde en vrede Meiemild.