Bleeke luchten

[p. 44]

XXII. Aprildag.

Al moet ik nu schreien van schrijnende pijn,

Ik wil niet haten.

De heilige troost van het lied is mijn,

En ik lij' gelaten.

Een vreemdeling bleef ik, in vreemde stad,

Vol vreemde gelaten.

Zij lachten als ik om liefde bad,

Maar ik wou niet haten.

[p. 45]

 

In mijn zonnige kamer, warm en vertrouwd,

 

Ontvlood ik de straten.

 

De Aprilwind nijpt er zoo nijdig-koud:

 

Ik voel zijn haten.

 

 

 

Neen, zei 'k dat het leven mij schreien deed?

 

- Geen traan zou baten.

 

Ik ben alleen maar zoo moe van mijn leed,

 

Zoo héel verlaten.