Blauwe bloemen

[p. 133]

VII.
In 't hart des wouds.

Een warrelnet van saamgegroeide wortels
vangt hier den voet en 't kleevrig mos ontwademt
een vreemde geur. De zware takken hangen
hier laag, te saam gevlochten, vast inéén -
gestrikt, in enge omarming, als een paar
wien 't scheiden bang valt. Aaklig huilt de wind
in 't zwartgroen loover, dat den klaarsten morgen
in nacht verandert. Sissend schuift een adder
langs dor geblaarte en glibbrig slijk. Geen vogel
laat hier zijn liedje schallen. Nimmer nestelt
de woudduif hier. Geen stem verbreekt de stilte
dan, 's avonds laat, het naar gekreun der uilen.
- Als één, wien 't leed te veel is om te dragen,
in doffe klacht verlichting zoekend, zucht
de droeve nachtuil in geboomte of bouwval. -
De wandlaar wendt zich huivrig om; geen kind
durft nadren. Enkel sluipen slak en pad,
een zilvrig spoor nalatend, door het gras heen.

Diep, in het donker, slaapt een zwarte poel.