Blauwe bloemen

[p. 123]

XXXVI.
Ontgoocheling

Blik niet langer, kind, naar den blauwen hemel!
Vruchtloos bleek mijn hoop en mijn smachten ijdel.
Stof is al wat leeft: het gesloten graf laat

nimmer zijn prooi los.

Bid niet langer, kind! Op gevouwen handen
daalt geen zegen. Buk naar de bloeiende aarde,
vlecht een geurgen krans en versier uw hoofd met

rozen der weelde!

Min niet langer, kind! In des liefsten blikken
gloort geen enkle sprank van onsterflijk vuur meer.
Liefde zoekt gij - wijl in uw arm hij neerzinkt,

weenend van wellust!

Schrei niet langer, kind, om vervlogen droomen!
Zoek vergetelheid in gezang en glimlach.
Ruische uw liefdelied van bezielde lippen!

Zing u onsterflijk!