Blauwe bloemen

[p. 119]

XXXIII.
Noordsche vlagen.

Niet langer wil ik bezingen
de roze en den nachtegaal.
Het liefelijkst lenteliedje
wordt op het laatst banaal!

De boomen wenken en wuiven,
het loover ruischt: - ‘O kom!’
De vogelen roepen: - ‘Zing toch!’
De meidoorn bloeit alom.

Vol geuren blaast de Meiwind,
en waait den weemoed weg.
Seringen en wilde rozen
ontluiken aan struik en heg.

[p. 120]

 

Reeds bengelen blauwe klokjes

 

in 't nieuwe lentegras.

 

Vriendelijk spiegelt de zonne

 

haar stralen in beek en plas.

 

 

 

Doch noordsche vlagen hebben

 

zóóveel in knop verwoest,

 

dat ik niet kan begrijpen,

 

waarom het bloeien moest.