Blauwe bloemen

[p. 113]

XXX.
Bij 't luisteren naar den nachtegaal.

De nachtegaal zingt heel den nacht;
de rozen fluistren met elkaar.
- Niets ademt meer waar ik op wacht:
mijn heil ligt op de doodenbaar. -

De rozen fluistren met elkaar,
het koeltje kust haar blaadjes rood.
- Mijn heil ligt op de doodenbaar....
O ware ik zelve ook eindlijk dood! -

Het koeltje kust haar blaadjes rood;
een zoete geur vervult de dreef.
- O ware ik zelve ook eindlijk dood!
Nog zeggen andren dat ik leef. -

Een zoete geur vervult de dreef.
Hoe smeltend klinkt de vogelzang!
- Nog zeggen andren dat ik leef.
Ik ben gestorven sedert lang! -

[p. 114]

 

Hoe smeltend klinkt de vogelzang!

 

De knoppen springen van genot.

 

- Ik ben gestorven sedert lang!

 

Is wel! Gezegend zij mijn lot! -

 

 

 

De knoppen springen van genot.

 

Wat wil die wind, zoo mild en zoel?

 

- 't Is wel! Gezegend zij mijn lot!

 

Was niet de dood mijn levensdoel? -

 

 

 

Wat wil die wind, zoo mild en zoel?

 

De jonge loovers trillen zacht.

 

- Was niet de dood mijn levensdoel?

 

De nachtegaal zingt heel den nacht.