Blauwe bloemen

[p. 90]

XVI.
Kinderspel.

Roodbeschenen door den vuurgloed,
zit de kleine op moeders kniëen,
warrend, met de bloote voetjes,
in de warme wollen plooien
van 't haar los omgolvend kleed.
Trillend, blozend van begeerte,
strekt hij de armpjes naar omhoog,
woelend met zijn rozehandjes
in de bruine lokkenweelde,
tot de kleine fijne vingers
wat hen lokt bemeesteerd hebben.
't Is een blanke geurge herfstbloem,
waar zij 't glanzig haar mêe sierde.
Triomfantlijk juicht de knaap, nu
eindlijk hem de roof gelukt is,
trekt de zachte bleeke blaadjes,
schaterlachend, van elkaar.

[p. 91]

 

Doch de moeder zucht, terwijl zij

 

glimlacht; op haar schoone trekken

 

daalt een lieflijk waas van weemoed.

 

Groeit haar zoon tot man, dan zal hij

 

spelen 't onmeedogend spel met

 

liefdevolle vrouwenharten,

 

en ze ontblaadren, als die bloem!