Blauwe bloemen

[p. 88]

XV.
Madonnabeeldje.

Eens vormde ik, met spelende vingers,
uit willige weeke was,
een lieflijk Madonnabeeldje,
zoo juist voor mijn altaar van pas.

Ik schilderde een blos op haar wangen,
een hemelschen blik in haar oog;
ik tooverde een lachje op haar lippen,
een glimlach - een straal van omhoog.

Ik heb om haar leden bevallig
een zuiverwit kleedje geplooid,
haar schouders een mantel omhangen,
azuur en met sterren bestrooid,

een kroontje van goud en juweelen
voor 't lokkige hoofdje gesmeed
en kwistig robijnen en paarlen
gezaaid op de sneeuw van haar kleed.

[p. 89]

 

En toen zij daar prijkte op mijn altaar,

 

omstraald van den heiligen-glans,

 

waar 'k zelve haar goudene lokken

 

meê sierde als een leliënkrans,

 

 

 

toen knielde ik voor 't werk mijner vroomheid,

 

naïef als een kind, en aanbad

 

de reddende Hemelvorstinne,

 

die 'k zelve geschapen mij had!