Blauwe bloemen

[p. 82]

X.
Op de heide.

Ik dwaal langs de bloeiende heide.

Mijn hart is zwaar als lood.

De bevende bloemekens schudden

haar bellekens rozerood.

Zoo blauw is de zomersche hemel!

Zoo goudgeel bloeit de brem!

Hoor! is het de zang van een vogel,

of wel een geliefde stem?

Geen menschentale weerklinkt er,

een vogeltje zingt op een tak.

Mij duizelt, als of mijn harte

mij in den boezem brak.

Verberg me in uw purperen mantel,

o heide vol bloemekens fijn!

en laat mij uw liedje van weelde,

o vogel! een wiegelied zijn.