Blauwe bloemen

[p. 81]

IX.
Novemberavond.

Droef strekken de ontbladerde boomen
hunne armen ten hemel uit,
terwijl de razende nachtwind
langs de eenzame lanen fluit.

De lieve naïeve sterren
blikkeren, blank en blauw,
en spiegelen zich in de plassen,
zoo rein als in bloemendauw.

Als spoken verrijzen de huizen,
zoo wit en zoo reuzachtig hoog!
Is niet elk venster een glazig,
een akelig starend oog?

Gelijk een bevallige zwane,
traag zwemmend, vol gratie en vreê,
doorklieft de zilveren mane
de zilveren wolkenzee.