Blauwe bloemen

[p. 62]

L.
Dauwdrup en zonnestraal.

De zomerzonne werpt een gouden speer
in 't hart der bloem, die blikt naar 't hemelblauw.
Getroffen buigt zij 't bleeke hoofdje neer,
en kust de lucht met zuchten, geurig lauw.

Zij mint den wreeden zonnestraal zoo teêr,
en kwijnt van liefde en smart. Zij ademt flauw,
en weent een laatsten reinen perel dauw
op 't grasfulp aan haar voet..... en is niet meer.

Vol welgevallen ziet de zonnestraal
zijn beeld weêrkaatst, met zevenkleurgen praal,
in 't drupje dauw, de stervenstraan der bloem.

Voorzag de doode wat gebeuren kon?
Nu smelten saam, vereend door liefde en roem,
het kind der aarde met den zoon der zon.