Blauwe bloemen

[p. 60]

XLVIII.
De pop.

Gelijk een spelend kind, in zoeten waan,
haar pop aan 't liefdevolle hartje drukt,
van 't zielloos mondje menig kusje plukt
en meent haar kindjes hart te voelen slaan,

het vlassen haar met bloem en lintje smukt,
de kleêrtjes aantrekt, die zoo mooi haar staan,
de wassen wang, wier rooskleur haar verrukt,
warm streelt - de verf hangt lipje en vingers aan -

- zoo deed ik, dwaze, met mijn dichterdroom.
Mijn leven leende ik aan den lieven pop.
O glimlach niet: ik was zoo jong, zoo mild!

Mijn popje doste ik uit en sierde ik op
en kuste en minde ik, o zoo teêr, zoo vroom,
zoo lang.... Wee mij! ik heb mijn ziel verspild!