Blauwe bloemen

[p. 57]

XLV.
Als een kind.

Onwillig wendt zich vaak 't weerspannig kind
van 't lesboek af en werpt zijn leitje weg,
vleit moeder zoet: - ‘Vertel me een sprookje, zeg!’
of grijpt naar 't speelgoed, al te zeer bemind;

ofwel, reeds knaap, met meerder overleg,
vlucht hij uit school, waar hij een uitweg vindt,
en springt dan blij, de haren in den wind,
de groene weide in, over sloot en heg.

Mijn kind, ik was gelijk het speelziek wicht:
een sprookje vroeg ik 't leven al te vaak,
en sloeg geen acht op de onvolvoerde taak.

En, bloeit de weide in vriendlijk zomerlicht,
dan vliedt nog steeds, hoewel ik zelve 't laak,
mijn Fantasie den strengen meester, Plicht.