Blauwe bloemen

[p. 49]

XXXVII.
Vergeet - mij - niet.

O kom! heel de aarde zingt een minnelied.
Laat vrij uw hoofd door zonnestralen doopen!
Zie hoe de lelie, nog met dauw bedropen,
der honigbij haar blanken beker biedt!

- Ja, duiven zwermen in het blauw verschiet,
en 't ruischend groen spreekt, o zoo zoet! van hopen
Doch in mijn gaarde springt geen roos meer open.
Daar bloeit niet anders dan vergeet-mij-niet.

Ik zie de kleine zachte bloemen beven
en smachtend blikken naar de lentelucht.
Zij nemen heel mijn hof in: gansch mijn leven.

En, 't lied vetstorend, dat in 't loover zucht,
komt een herinnring door mijn ziel gevaren,
gelijk een trilling van gesprongen snaren.