Blanke duiven

[p. 104]

LIV.
Meieweelde.

O Meieweelde, 't lijdend lijf te vlijen

In streelfluweel van zoden, bij 't gezoem

Van blonde hommel in een volle bloem,

In 't koele bosch, waar blaadren schaduw spreien!

Zoeter dan 't zwoegen om wat menschenroem

Dunkt mij de rust dien 'k voel me in groen verbeien,

Waar 'k laat mijn blik in wilde bloemen weien,

Die 'k, als in Eden, zelf bij namen noem.

'k Lig kalm gevangen in de gouden mazen
Van 't stralennet, dat heerlijk mij omsluit.

'k Laat om mijn hoofd de spelekoeltjes blazen,
De kweelevogels juichen, frisch en luid.

'k Ben als wie sterven, ver van 't wereldrazen,
In 't leven nog, maar 't aardeleven uit.