Blanke duiven

[p. 79]

Sonnetten.

[p. 81]

XXXI.
Afscheid.

Op 't kerkhof waar de kerker van uw ziel

In puin ligt en bedolven onder 't zand,

Sta ik voor 't laatst, aleer 'k verlaat dit land,

Bij 't stil dood hart, dat vroeg mijn liefde ontviel.

Ik kus uw naam en hecht, met vrome hand,

Mijn laatste bloem aan 't kruis waar 'k niet voor kniel,

O bloem die in mijn lente aan bloemen schriel

Trouw bloeide, als 't leed mijn ziel had overmand!

Mijn zuster, weet ge 't in uw hemel nog

Hoe 'k eens met U deze akker Gods betrad

En gij zacht klaagde: - ‘Ik sterf nu dra, maar och!

‘Hoe moet ik rusten in deez' vreemde stad?’

En ik geen troost vond, wanende ál bedrog?

Nu boudt voor 't laatst mijn liefde uw kruis omvat.