Blanke duiven

[p. 63]

XVI.
Extase.

Ik weet in Levens woestenij

Een weelde-oase.

O, neem mijn hand en ga met mij!

Daar bloeit extase.

Daar zingt van verre een klankenwel,

Als van violen.

Een mosbed wacht de kranken wel,

Vol nachtviolen.

En sneeuw, gemengeld rood en blank,

Van rozeblaadjes

Zweeft nêer van elken rozenrank

Der looverpaadjes.

Melkwitte duiven in struweel

Roekoeën zoetjes,

En wandlen over grasfluweel

Op rozevoetjes.

[p. 64]

 

Sneeuwwitte pauwen spreiden trotsch

 

Hun zilvren vêeren,

 

Met ruischen als van brongeklots

 

Of zijden klêeren.

 

 

 

Een meer ligt blauw in zilverschijn

 

Van manestralen;

 

Daar wiegt een bootje blank en fijn,

 

Daar laat ons dalen!

 

 

 

De sterren bloeien diep in 't meer.

 

O 'k wou ze plukken!

 

Ik legde ze aan uw voeten neer,

 

Zoo 't mocht gelukken.

 

 

 

O, zalig drijven over 't meer,

 

Tot morgenkrieken!

 

Nu weet ik niets van de aarde meer,

 

Gewiegd op wieken.

 

 

 

O, 't wordt zoo licht nu in mijn ziel

 

Als om mij henen,

 

Of de aardezwaarte ván mij viel,

 

In weeldeweenen...