Blanke duiven

[p. 32]

XXVIII.
Die ééne kamer.

Die ééne kamer zie ik áltoos weder,

Waar mij voor 't eerst mijn Een'ge kwam bezoeken. -
Wat blanke leeljen en wat gele boeken

En 't zachtgezeefde goud van zomerweder

Op 't meubelrood... Nog zweeft in alle hoeken,

Als leliegeur subtiel, mijn heimwee teeder.
- Nu wilde ik schrijven met een duivenveder

En woorden mooi en rein als leeljen zoeken. -

O zal, als vele jaren zijn verstreken,
Het heilig haardvuur in mijn hart verkoelen
En deze erinn'ring in mijn ziel verbleeken?

Neen, 'k weet, zoolang 'k bewust mijn Ik zal voelen,
Zal, deel van mij, dat heugnisbeeld niet breken,
Hier - of in 't Land, waarheen we onwetend doelen.