Blanke duiven

[p. 30]

XXVI.
Tehuiskeer.

Als een die, vreemd'ling in zijn vaderstad,

Na jarenlange reizen wederkeert,
Aarzelend zoekt, de taal van 't land verleerd,

Naar 't ouderhuis het oudbegane pad;

En vreest vervreemd wie met hem heeft verkeerd,

Of hij geen vriend meer en geen broeder had; -
Doch wedervindt zijn heele weeldeschat,

In 't hart der zijnen heerlijk ongedeerd; -

Zoo doolde ik vreezend door mijn leven rond,
Zoekend naar 't huis van vrede, in Liefdeland,
Waar geen mijn weg wist of mijn taal verstond.

Tot gij me, o Liefste! leidde bij de hand
Naar 't huis waar 'k licht en wijn en rozen vond
En vlammengloed van grooten zielebrand.