Beeldjes uit vrouwenleven

[p. 92]

De Vijver

De gele boomen in het bronzen water
Nu laten zacht van huiverende twijgen
Het brooze goud der blaadren nederzijgen,
Als tranen - De eenden slaken bang gesnater.
Zij lijken sneeuw. Bleekgrijze wolken dreigen
En sluiten af den hemel. Treurend laat er
Een wilg de takken druipen. Dan, wat later
Komt de avond droef den vijver overnijgen.

En heimlijk sluipt een vrouw, die 't zware leven
Niet langer dragen kan - De sterren lokken
In 't vijverzwart: zal ze in den hemel zinken?

Voor 't koude sterven aarzelt zij nog even -
Dan doffe plons, wat kringen en wat klokken
En 't spieglend zwart weer, waar de sterren blinken.