Beeldjes uit vrouwenleven

[p. 89]

Doodsstrijd

In bangen doodstrijd hijgt de grijze moeder,
Aan peluwstapel kreunende opgericht.
Haar laatste hoop, die 't lijden nôo verlicht,
Is 't wederzien van d'een'gen vromen broeder.

Hij komt - en maant voor 't strenge Godsgericht
En laat haar ziel vol vrees voor d'Albehoeder.
Zij klampt zich vast aan 't arm bestaan, ál moeder
En de oogen star in 't angstvol aangezicht.

Dan, warm ontroerd door teeder mededoogen,
Neemt zacht haar hand haar schroomvol jongste kind,
In schaduw levend, eenzaam, onbemind.
Uit welke bron die woorden vloeien mogen,
Waarin de stervende eindlijk vrede vindt,
Tot kalme doodslaap luikt de brekende oogen?