Beeldjes uit vrouwenleven

[p. 76]

Verlaten

Gewiegd door 't rhythmisch dendren van den wagen,
Haar tranendrang bedwingend fier en kloek,
Naar 't vliedend landschap, 't ongelezen boek
De brandende oogen veilig neergeslagen,
In 't leeg coupee zit mijmrend ze in haar hoek.
Verloren thuis! Verloren liefdedagen!
Hoe zal zij 't arm vereenzaamd leven dragen,
Beloofde zegen, die verkeerde in vloek?

Erlangt zij rust, waar boomen overhuiven
Haar harteleed, waar bloeit de Meilandouw?

Plots, vroolijk, blozend, lachend binnenstuiven
Een jonge man, een bruidlijkmooie vrouw.
Zij kozen blij, verliefd als tortelduiven,
Hij streelt de hand, waar blinkt de ring van trouw.