Beeldjes uit vrouwenleven

[p. 70]

Schilderes

Een vogel kweelt, de lentehemel blauwt -
Voor haar zal nooit een zonnedag meer dagen.
De hand, die schoonheid schiep ligt lamgeslagen.
Haar levenswerk zij bevende overschouwt.
En twijfel kwelt haar wreed met bange vragen.
- ‘O teeder werk, uit droomen opgebouwd!
O cel vol vreugde in arbeid welvertrouwd!
God, geef berusting om dit leed te dragen!’

In d'ouden stoel gedoken, ziek en moe,
Droef lacht zij 't laatste manelandschap toe,
Palet, penseelen, opgedroogde verven -

Haar flinke zusters weten niet waarom
Zij 't lijdend lijf nog sleept naar ‘'t heiligdom’.
Zij weet: hier leefde ze en hier wil zij sterven.