Beeldjes uit vrouwenleven

[p. 68]

Bij zijn Graf

De armen vol bloemen, snelt de vrouw naar 't graf,
Alsof haar stralend dáar te beiden stond,
Wijd open de armen, rijzig, jong en blond,
Haar lief, die hem, wien zij haar liefde gaf.

En weenend buigt ze en bevend kust haar mond
Den naam van hem, wien dood nam van haar af.
Zij lijdt voor liefde, als voor een zonde, straf.
Zij strooit haar bloemen op de zerk in 't rond.

Hier, voor zijn oogen, blauw als van een kind,
Azuur van maagdepalm en hyacinth,
Daar, voor zijn lippen, rood van tulpengloed,
Mimosagoud voor 't honingblonde haar,
Voor héel zijn blankheid lelies - O hij moet
Wel voelen nu: die bloemen zijn van haar.