Beeldjes uit vrouwenleven

[p. 67]

In den Nacht

Half sluimrend nog, strekt - langvertrouwd gebaar -
De hand zij uit naar zijn geliefde hand -
Plots voelt zij leegte en, kil en hard, den wand
En weet zij weer: hij slaapt nu ver van haar.
Voor Doodenland verliet hij Liefdeland,
Zoo jong - Waarom? Zij hoorden bij elkaar.
't Was maar een droom, die weelde was onwaar.
De stilte gonst, de gouden nachtvlam brandt.

Hij zei zoo têer: - ‘Hoe zoet dit leven saam!’
Hij noemde zacht den streelend lieven naam,
Dien niemand weet, dien hij alleen haar gaf.

In droom alleen nog hoort zij weer die stem
En niets meer, niets meer kan zij doen voor hem
Dan bloemen strooien op zijn eenzaam graf.