Beeldjes uit vrouwenleven

[p. 64]

Zijn Portret

En droomend staat zij vóor de beeltenis
Van hem, die nam haar blonde jonkheid blij,
Die teeder vleide: - ‘Liefste, leef voor mij!’
Hem, zonder wien is de aarde een wildernis.

Bevrijd van liefde's lieve slavernij,
Nu weent ze alleen, wijl 't leeg en donker is.
Haar dag is kil en grauw van bleek gemis,
Haar nacht doormartelt bang een droomenrij.

Wel zocht zij troost in golvend korengoud,
In wolkenspel, in winddoorsuizeld woud,
In golvenruischlied, wiegezang voor smart.

Wel hief zij de oogen, hoopvol, tot een ster.
Zou hij daar wonen? Eenzaam bleef haar hart.
Zoo lang is 't leven en haar lief, zoo ver.